"Indiańskie opowieści."

Żyła sobie raz dzielna Indianka Sama Mama. Sama Mama tego dnia została w tipi sama, no może nie całkiem-towarzyszyła jej najmłodsza z plemienia Indianeczka Drąca Japa oraz kudłaty przyjaciel rodziny na czterech łapach Wąski Kojot. Wódz plemienia udał się w odległe krainy, by starym zwyczajem indiańskim krzewić kulturę i sztukę punk rocka. 

Sama Mama walczyła zawzięcie z powierzchniami płaskimi w tipi. Zazwyczaj powierzchnie te wydawały się za małe, jeśli zaś przychodziło do sprzątania bądź comiesięcznej zapłaty raty za hipotekę-tipi było stanowczo za duże. Używając tradycyjnego indiańskiego odkurzacza oraz mopa ogarniała 4 kąty, co chwilę odpoczywając w towarzystwie Drącej Japy, która co rusz zgłaszała nowe roszczenia pozawerbalnie. 

Po kilku godzinach wygranej walki z kurzem, brudem i wszystkim tym, co doprowadza perfekcyjną panią z domu jak i również po walce z samą sobą a nade wszystko z Drącą Japą nie czuła już nóg. Czuła za to swoje pachy oraz znaki-sygnały. Oto nasz miły przyjaciel, Wąski Kojot komunikował za pomocą zapachowych znaków dymnych, że już pora na wyprawę w poszukiwaniu brązowych figur. Jeśli natomiast nie pora, to sru na panele w tipi i pozamiatane. Sama Mama pomyślała w skrytości, po indiańsku rzecz jasna: „Ni Hoo Ya!”.Po czym w ciągu 30 sekund opracowała szczegółową strategię logistyczno-spedycyjną. Błyskawicznie ogarnęła siebie po czym doskoczyła do Drącej Japy i odziała ją w odpowiedni ałtfit- a pora była zimna i mokra akuratnie. Gdy nadszedł moment, by zapakować Drącą Japę do jej osobistego pojazdu na jaw wyszło, że część pojazdu uległa zniszczeniu i nijak do wyprawy nadać się nie może. „Pora na plan B”- pomyślała Sama Mama niezłomnie. Wytarmosiła z zakątka tipi wóz zastępczy, przewidziany na większą wersję Drącej Japy oraz na porę ciepłą i suchą. Drąca Japa odziana w kombinezon à la Felix Baumgardner nie dała się opętać zabezpieczeniem występującym w wozie. Sama Mama modliła się w duchu by nie zgubić Drącej Japy, gdyż Wódz raczej by się nie ucieszył po powrocie. Wąski Kojot widząc gotowość bojową swojej rodziny, aż do dziesiątej minuty spaceru nie przestawał dzielić się entuzjazmem pełnym chaosu i energii niczym dziecko z ADHD. Tym samym raz prawie wywrócił wóz z Drącą Japą, przyprawiając tym samym Samą Mamę o stan przedzawałowy. 

Sama Mama wymyśliła, że pójdą z krótką wizytą do Starszyzny, chcąc im zaprezentować się i swoją samowyprowadzalność. Spacer trwał, wreszcie nastała błoga cisza. Chudy Kojot grzecznie szedł w tempie wozu, w wozie Drąca Japa już wcale się nie darła tylko wciągała rześkie powietrze śniąc spokojnie o miłych rzeczach. No i w tym miejscu mniej więcej sielanka się kończy. Zaczęło kropić a Kojot się łamać. Sama Mama założyła na wóz folię przeciwdeszczową, model uniwersalny która jak się okazało, nie była aż tak uniwersalna. Wóz stanął, Sama Mama pochyliła się nad trawnikiem z woreczkiem i zapałem zbieracza(do najbliższego punktu utylizacji rzeczy dziwnych była niezliczona ilość metrów, zatem nasza przygoda przez chwilę miała nowego ”bohatera w woreczku” na pokładzie), Drąca Japa obudziła się stanowczo, deszcz zaczął lać, Kojot moknąć… W efekcie plany podróżne uległy diametralnej zmianie, podobnie jak nastrój naszej-jak dotąd-dzielnej Indianki. Myśli miała okrutne. Zaczęła marzyć o Bladej Twarzy, który porwie ją nagą na swoim koniu w stronę zachodzącego słońca, a potem ją litościwie zastrzeli, poćwiartuje i co tam jeszcze wymyśli oraz zakopie w cichym i bezpiecznym miejscu. Ewentualnie, że wypadałoby wypalić jakąś Fajkę Spokoju tudzież zwilżyć gardło Napojem Magicznym, zamykanym w szkle. Najlepiej natychmiast. „Że akurat teraz, kurwa, musiało zacząć lać!”-pomyślała Sama Mama, pchając opłakany deszczem wóz oraz ciągnąc opłakanego Kojota, sama będąc w najbardziej opłakanym stanie.

I wrócili do domu, już we troje za to cali mokrzy. Najgorzej mokry był Wąski Kojot-postawy wilka poniekąd-który miał w sierści litry wody i błota. Następnie wóz w folii-z zawartością deszczu na sobie, a pod sobą  na maxa się Drącej Japy oraz z kółkami sztuk trzy-każde gustownie utaplane w błocie i mokre. Na szarym końcu plasuje się Sama Mama-kierownik tego pierdolnika, która nie mogła pozwolić sobie na nonszalancję i załamać się psychicznie, tylko musiała ogarniać. Warto w tym miejscu wspomnieć, że była to sobota, Sama Mama nie miała wsparcia Wodza ale za to dom posprzątany… Był.

Na koniec motto indiańskie, powszechnie znane:

„Każdy Indianin w niedzielę ma w******e!”

HOWGH:) !